Terug uit de stilte….

Op een bijzondere plek in midden Frankrijk, bij ‘Hridaya Yoga’ heb ik eind oktober 2022 een stilte meditatie retreat gedaan van één week. Bij Hridaya staat leven met een open hart centraal. 

Hoe leg je de ervaring uit van een stilte retreat? Lastig, althans voor mij. Omdat het zoveel over beleving en voelen gaat en veel minder over het hoofd. Dat is maar goed ook, want dat was het hele ‘doel’ om de stilte in te gaan. Niet alleen letterlijk stilte om mij heen van afgesloten zijn van de hele wereld, maar ook meer stilte in mijn hoofd creëren. O.a. door wat de retreat leaders zeiden: ‘serveer geen thee aan je gedachten’.

Ik vond het wonderlijk hoeveel ik uit mijn hoofd was. Een direct gevolg van een prikkelarme omgeving en weinig hoeven. Niemand aankijken, ook jezelf niet (alle spiegels waren afgeplakt) en daarnaast durven los te laten -surrender-. Durven te vallen zonder parachute, maar gelukkig ook zonder bodem.

De dagen waren lang en intens. De bel om op te staan ging elke ochtend om half zeven. Om zeven uur zat ik op mijn mat voor de eerste lange meditatie sessie. Die duurde, met een korte pauze, tot 9 uur. Na de ontbijtbreak volgde een lezing met aansluitend een Hatha yoga sessie van anderhalf uur. De ochtend werd vervolgens weer met een meditatie afgesloten.  Ik vond ze heerlijk, die ochtenden. De yoga was de kers op de ochtendtaart en nog nooit eerder had ik met yoga zoveel energiestroom, visuals (kleuren) en totale ontspanning ervaren. 

Na een lange break van een heerlijke gezonde (vegan) lunch, wandelen door het bos, (dagboek)schrijven, douchen en een dagelijks huishoudelijk klusje voor de community doen, ging het mediteren van vier tot half zeven door. De eerste dagen vond ik dit de moeilijkste tijd om doorheen te komen. Mijn lichaam protesteerde, met name heupen en benen en later mijn knieën. Dat werd wel een beetje een strijd in mijn hoofd: proberen uit gedachten te blijven, maar dan toch overheerste de pijn, en kon ik niet meer ontspannen. Op enig moment werd dat een moment van de verbinding met mijn hoger bewustzijn. Er ging een shockgolf door mijn lijf, vooral mijn ruggengraat, en er was een soort van warmte en kleurenexplosie in mijn hoofd. Daarna leek het alsof de pijn weg was, terwijl ik nog aan het ‘naspacen’ van wat er gebeurde, bijzonder. 

En zo had ik meerdere ervaringen die zich niet laten uitleggen, maar die voor mij weer bevestigde dat het contact maken met het ‘hogere’ mogelijk is wanneer ik helemaal open en ontspannen ben, en vooral geen verwachtingen heb. 

Na een korte avond break ging het programma door tot uiterlijk tien uur. Op briefjes konden we vragen stellen die dan in de ‘Q & A’ sessie werden behandeld. Daarna volgde er weer een interessante lezing*. De avond werd afgesloten met een laatste meditatie en daarna ging ik snel richting mijn camperbusje. Vaak schreef ik dan nog wat laatste dingen op, en maakte me dan klaar voor bed. Op een enkele nacht na heb ik slecht geslapen. Ik merkte door de intense lezingen dat mijn hoofd daar juist hyperactief van werd. Zonder aan praktische dingen of thuis te denken, was ik toch te ‘druk’ om meteen in slaap te vallen. Het was dus geen vakantie of uitrusten. Meer een training, om je hoofd stil te krijgen, om je volledig op jezelf te focussen en om met de ‘bedding’ van de lezingen de transformatie te maken naar een verlichter leven, het pad naar ‘’enlightenment’, iets waar ik al jaren mee bezig ben, en zich steeds verder aan het ontvouwen is.

Wat best apart is dat alles zo snel went en ik niks mistte: niet praten, geen spiegels, geen (oog)contact met de anderen, geen koffie (eigen keuze om dat een week te laten staan), geen muziek en natuurlijk geen telefoon/laptop. Zelfs mijn (klein)kinderen kon ik volledig loslaten.

In het moment voelde het heel bevrijdend om uit contact met iedereen te zijn. Dat besef kwam nog meer toen alle prikkels na de stilteweek terugkwamen. Een uitdaging is het nu om focus te houden met het mediteren, de yoga en andere manieren om mindful en met mijzelf in contact te blijven*. ‘Disconnect to Reconnect’, daar begon het allemaal mee, en dat blijft een punt van aandacht.

*Hierover meer in andere blogs.